27 feb 44 en mijn eerste halve marathon

44

Afgelopen week werd ik 44. Een mooi getal vind ik zelf. 43 is het net niet en bij 45 begint iedereen meteen te koeren dat je richting de 50 gaat.
Met 44 ben ik blij, ik vind überhaupt dat je blij moet zijn met elke verjaardag. Het is namelijk niet iedereen gegeven, dus pluk de dag en vier elk jaar.
Op mijn 43ste besloot ik dat ik de marathon zou lopen als ik 44 zou zijn. Voorheen lag dat plan er vóór mijn 50ste, maar ineens was het heel duidelijk dat dat nu moest.
Waarom? Geen idee, het is niet dat de aftakeling al is begonnen.
Maar sowieso vind ik rennen heerlijk en als er een doel aan vast zit gaat het beter.
Vandaag ben ik een week 44 en loop ik mijn eerste halve marathon. En ik ben nu al trots! Terwijl de run pas vanmiddag is, ben ik trots dat ik op deze leeftijd zover ben gekomen. Het was handiger geweest het op mijn 22ste te doen, toen liep ik vast een stuk harder, maar al doende leert men dus ik doe het nu en ik heb er zin in ! Vertrouwen ook, dat ik het ga halen, want ik heb goed getraind de afgelopen weken.
Bijkomende voordeel daarvan is dat je de zwaartekracht tegenwerkt die op deze leeftijd danig aan je begint te trekken. Niks aankomen tijdens de overgang, gewoon lekker gaan rennen is mijn devies!

Hoe was het?

Het was enorm gaaf om te doen! Ik ben een echte diesel dus startte lekker achterin het deelnemersveld wat overigens niet zo groot was. Doet er ook niet toe. Ik wilde alleen maar testen of ik het kon binnen de tijdslimiet van 2,5 uur.
We starten met de 10 km en de 21 km tegelijk, wat in het begin een wat vertekend beeld geeft. Verheugd was ik dat er meer langzame starters waren zoals ik en teleurgesteld toen ze af bleken te haken, omdat ze de 10 gingen rennen.

Het landschap was meteen al supermooi en ik was echt aan het genieten. Op een gegeven moment ontdekte ik een geel hesje wat achter me fietste.
“Ik ben toch niet de laatste?”, grapte ik vol zelfvertrouwen.
Dat was ik dus wel…
Voor mij liep nog een man en ik was vanaf dat moment vastbesloten dat hij de laatste ging worden en niet ik, zonder dat ik me over de kop zou lopen.
Mijn leerdoel voor vandaag was namelijk constant lopen op een tempo wat ik ook voor de marathon zou kunnen gebruiken.
Tijdens de run voelde ik me heerlijk en ik liep een lekker tempo. Van mezelf weet ik dat het eruit ziet alsof ik mijn best niet doe. Gewoon lekker op het gemak. De story of my life, dat hoor ik al jaren tijdens alle sporten die ik beoefen. Maar ik doe echt mijn best en ik kan ook echt harder als het moet, maar het was niet nodig en dan gebeurd het niet.

Verloop van de race

Af en toe waren er wat toeschouwers die mij enthousiast toejuichten. Ook een aantal die zeiden dat het er nog heel soepel en relaxt uit zag. Zo voelde het ook, door die mensen word je motivatie trouwens ook groter dus ik ben blij dat ze er tijdens de marathon in grote getale zullen staan.
Mensen die mij kennen en mij aan willen moedigen ? Graag! Ik heb jullie vast nodig! Ik ben de relaxte loper achterin het veld die het alleen maar wil halen binnen de tijd.

Tijdens de wedstrijd werd het warmer en warmer. Een zonneklep was prettig geweest, want ookal is het februari, twee uur lang die zon vol in je kneiter is niet bevorderlijk voor je tempo.
Al snel haalde ik de man voor mij in en in de verte zag ik nog vier a vijf lopers. Dat stelde mij gerust. Ik was in dit deelnemersveld langzaam, maar ook niet dat ik op een half uur achterstand liep.
Eigenlijk was ik alleen maar heel trots dát ik er liep. Dit had vorig jaar om deze tijd nog niemand verwacht!
De man achter me was aan het bijten en haalde me toch weer in. Ik liet hem gaan en kon een beetje meeliften op zijn tempo.
In de laatste kilometers (die toch best pittig waren) haalde ik hem in en was ik niet van plan hem nog voor te laten gaan.
Ik heb hem niet meer gezien en koerste blij en trots op de finish af. Waar ik van te voren had berekend dat ik net een minuut voor de tijd zou zijn (Ik hoopte op een kwartier maar dat was erg enthousiast), finishte ik acht minuten voor het eind. En daar was ik blij mee! Ik kwam lachend over de finish, voelde me goed en had alleen een beetje dorst.
Dit is hoe ik de marathon wil gaan lopen! Relaxt en genietend.
En ik was geen laatste loper, wel laatste vrouw, maar gelukkig kwam er nog een man na mij en een aantal afvallers.

Leermomentjes

Wat ik van deze dag leerde, is dat ik op een iets lager tempo(ik moet het namelijk de helft langer volhouden) de marathon uit kan lopen.
Dat is wat ik wilde weten en wat mij zelfvertrouwen geeft. Ik heb nog zes weken en in die zes weken ga ik nog zeker vooruit qua conditie en tempo.
Wat ik ook geleerd heb, is dat ik nog steeds niet weet wat kapot gaan is. Dat doe ik simpelweg niet, ik loop en geniet en als ik over de finish kom ben ik niet heel erg buiten adem. Het zij zo, ik hou er kennelijk niet van om een sprinter te zijn.
Aangezien ik het grootste gedeelte van de 21 KM in mijn eentje liep met een hijgende fietser achter me, weet ik ook dat ik dát kan zonder druk te voelen.
Voor het mentale gedeelte was dit een hele goede dag!
Met eten en drinken heb ik geoefend, ik weet wat ik aan doe qua kleding en dat ik het leuk ga vinden!
Al met al een happy me die ’s avonds thuis een enorme runners high had waardoor ik stuiterde door het huis en ook moeite had met slapen.
De spierpijn? Die valt heel erg mee, tegen verwachting in.
Dus wat mij betreft begint het leven bij 44!