21 nov Als de introvert ongewild extravert wordt# overgangsblog

Introvert

Introvert, dat ben ik, volledig. Lekker op de achtergrond, mij hoor je niet.
Tenzij ik echt iets belangrijks te melden heb, dan gooi ik het er wel uit.
Vervelend? Welnee, ik vind het heerlijk om mij te zijn.
Anderen hebben er wel vaak last van. Die vinden dat je jezelf meer moet laten zien.
‘Want dat hoort nou eenmaal zo.’
Dat hoort echter niet bij mij, dus laat ik het over het algemeen zo.

Ongewild extravert

Toegegeven, soms wil je best wat extraverter zijn als introvert.
En ineens gebeurd dat ook. Zomaar, ongewild en zonder reden.
Hoewel, er is wel een reden. Hormonen zijn die reden.
Hormonen waar je ineens geen vat meer op hebt. Die jou dingen laten doen en vooral laten zeggen, wat je normaal helemaal niet zou zeggen.
Die overgang is al een dingetje, maar als je jezelf dan ook niet meer herkent in de dingen die je zegt, wordt het helemáál een ding!
Alles gooi je er ineens uit. Zonder nadenken. Zo niet hoe je gewend bent te zijn.
Het is dus best even schrikken als je dat doet. Soms is het ook erg grappig, vooral de verbouwereerde gezichten van degene tegenover je zijn de moeite waard.
En eigenlijk zeg je niet veel anders dan je altijd al dacht, alleen nu zég je het echt.

Stiekem een voordeel van de overgang

Het grappige van de overgangsperiode is dat je meer uitgesproken wordt, iets wat je vroeger wel wilde maar wat dan meestal niet lukte.
Nu ben je dan op een leeftijd dat het allemaal niet meer zo boeit en geef je je mening.
Aan je mening delen is op zich natuurlijk helemaal niets verkeerd. De manier waarop is echter wel belangrijk.
En dat is tijdens de overgang wel een aandachtspuntje. De irritatie zit meer aan de oppervlakte en waar hij vroeger sluimerde, laat hij zich nu meteen horen. Acuut, ook als het eigenlijk wel kan wachten of misschien helemaal niet de moeite waard is.
Achteraf heb ik soms wel plezier om mezelf, het is best lekker om ongezouten je mening te kunnen geven.
Maar het is niet wie ik ben en dus probeer ik er wel wat aan te doen.
In sommige gevallen dan….

Verwarrend

Dat is wat de overgang ook zo verwarrend maakt. Je bent op een leeftijd dat je meer zelfvertrouwen heb, je weet heel goed wat je kunt en wilt.
Maar door die hormonen die roet in het eten gooien word je tegelijkertijd ook weer heel onzeker.
Je lijf veranderd en als je jezelf dan ook niet altijd meer herkent, kan het heel vervelend zijn.
Het meest verwarrende vind ik de enorme vergeetachtigheid. Echt, ik vergat nooit iets, geen enkele afspraak en was nooit iets kwijt.
Maar nu, help, alles is anders en dat is enorm frustrerend. Wist je eindelijk wie je was, ben je ook dat ineens weer kwijt.
De introvert wordt extravert, maar dan wel de verwarde en onzekere versie. Laat mij maar weer lekker introvert zijn alstublieft.