10 apr De day after# Rotterdam Marathon

Rotterdam marathon 2019

Dat was het dan weer. Mijn eerste Rotterdamse marathon. Het werd een dnf, did not finish. Maar het was geweldig!
Om bij het begin te beginnen, de sfeer tijdens de start was voor mij het meest magische moment.
Duizenden lopers bij elkaar in een startvak, vol verwachting en spanning voor wat komen gaat.
Mijn hele voorbereiding was goed, daar ben ik nog steeds van overtuigd, maar dit magische gevoel kun je je niet op voorbereiden. Ik werd er in ieder geval door overweldigt.
De euforie die ontstaat zodra Lee Towers begint te zingen, het startschot gaat en je los mag, dat moet ik blijkbaar eerst een paar keer geoefend hebben.

Want nu ging ik los, de Rotterdam marathon startte en ik ging volledig op adrenaline mee in de massa.
Ik kon alleen maar om me heen kijken naar al die toeschouwers, het fantastische uitzicht vanaf de Erasmusbrug (alsof ik dat niet al jaren ken) en er ontstond een grijns op mijn gezicht die er niet meer af te krijgen was.

Genieten

Het was Genieten met een hoofdletter. Lopen in je eigen stad tijdens je eerste Rotterdamse marathon. Ik had me er zo lang op verheugd en nu was het dan zover.
Pas bij een kilometer of vijf realiseerde ik me dat ik getraind had op hartslag en dat die dus rustig moest blijven.
Helaas, ik liep al in het rood. Een poging tot langzamer lopen hielp ook niet echt. Mijn eindtijd zou uit kunnen komen op rond de vijf uur als ik me rustig zou houden. Nu liep ik achter een pacer van 4.20! Dat kan ik helemaal niet! En toch liep ik heerlijk, ondertussen pogend mijn hartslag te vertragen. Ik zag bekenden, er werd gezongen, ik kwam langs mijn werk, waar ik normaal niet naar toe te slepen ben en kreeg kippenvel. Dát is wat de Rotterdam marathon blijkbaar met je doet.

Anyway, tot 15 kilometer ging het fantastisch en op 21 besloot ik bij een drinkpost even te wandelen om mijn hartslag verder omlaag te krijgen.
Dat lukte, maar voor mijn lijf was ik al veel te hard van start gegaan. Heuvel op moest ik steeds vaker wandelen en de ontsteking in mijn pols ging opspelen. Daarnaast kreeg ik last van mijn knieën, nog nooit gehad, en mijn enkel begon te kloppen. Op dat moment wist ik dat het hem niet ging worden. Ik heb mezelf nog over de Erasmusbrug heen geworsteld en besloot toen dat ik nog tot 30 zou gaan rennen, want daar stonden mijn fans.
Op 29,5 gaf mijn lijf aan dat ik ook dat niet ging halen en ik stapte uit.
Ik had er vrede mee, was al heel ver gekomen en heb bovenal genoten.

De day after

De dag na de Rotterdam marathon was ik nog steeds euforisch, ondanks mijn uitval. De analyse was vooral dat ik me te veel heb laten meeslepen door de massa en de sfeer en daardoor mezelf volledig overbelast heb. Ontstekingen die er al zaten vlamden op door de te hoge hartslag. Was ik op rustige hartslag gebleven, had ik daar veel minder last van gehad, aldus de arts waar ik toch al langs moest.

De training van sportrusten is voor mij de juiste manier, dat is de belangrijkste conclusie en daar ben ik heel blij om. Nu is het alleen zaak om mezelf in bedwang te houden als iets te leuk blijkt te zijn.
Mijn voorbereiding was goed, mijn voedingsplan was goed alleen mijn eigen euforie was niet zo handig.
Die ervaring heb ik nu, dus volgend jaar sta ik nog beter voorbereid aan de start en blijf ik braaf achter de pacer van 5.00 uur.
Ik kan alleen maar heel tevreden terugkijken, het was geweldig en ik ben nog gemotiveerder om er weer tegenaan te gaan komend jaar.
Vorig jaar om deze tijd liep ik 10 kilometer met moeite en nu loop ik er 30. Ook met moeite, maar daar kan ik aan werken. Ik heb tenslotte weer een heel jaar en kan niet wachten tot de spierpijn is weggetrokken en ik weer mag rennen.