09 dec De mensen in je omgeving

De mensen in je omgeving

De mensen in je omgeving zijn veel talrijker dan je denkt.
Ook al ken je ze niet, ze zijn er wel en je weet ook dat ze er zijn.
Je kent ze van gezicht, omdat ze dagelijks voorbij schuiven, maar ze zijn geen onderdeel van je leven.
En toch voelt dat soms wel zo. Gewoon, doordat je ze dagelijks ziet.
Als ze er een dag niet zijn, dan merk je dat. Of zou ik daar de enige in zijn?

Het zijn er veel

Als ik er zo eens over nadenk, zie je best veel dezelfde mensen elke dag.
’s Morgens bij het uitlaten van de hond kom ik al jaren dezelfde man tegen.
Geen idee wie hij is of hoe zijn leven er uit ziet, maar als ik hem een keer niet tegenkom, dan valt dat op.
Vlakbij ons huis zit een bejaardentehuis, de bejaarden met de honden ken ik allemaal en daar maak ik al wandelend wel eens een praatje mee.
Er zijn ook bejaarden die geen hond hebben, maar die je elke dag ziet lopen. Zomer en winter.
Die personen maken geen onderdeel uit van mijn leven en toch let ik op ze. De bejaarde man die in de winter nog met zijn jas open loopt en geen handschoenen draagt. Drie keer per dag struint hij over de dijk met ferme pas.
Hij groet altijd vriendelijk en daar blijft het bij. Ik betrap mezelf er op dat als het sneeuwt, ik toch even kijk of hij nu wel zijn jas dicht heeft of handschoenen draagt.
Grappig om te bedenken dat de man hier geen idee van heeft, misschien zou hij het zelfs irritant vinden.
En onwillekeurig vraag ik me dan af of ik de enige ben die al die mensen en hun ritmes onthoud, of dat meer mensen dat hebben.
Misschien heeft iemand dat ook met mij. Dat iemand precies weet hoe laat ik waar met de hond loop.

Mooiste voorbeeld

Het mooiste voorbeeld van zo’n onbekende voorbijganger vind ik het verhaal van mijn vader.
Jarenlang fietste hij naar zijn werk in de stad. Elke dag kwam hij in het Kralingse bos dezelfde mensen tegen, jaar in, jaar uit.
Op een dag werd hij staande gehouden door één van die fietsers. De man ging met pensioen, het was zijn laatste fietstocht door het bos en hij wilde toch even afscheid nemen van mijn vader. Totale onbekenden van elkaar die dat stuk met elkaar delen.
Ik vond het zo mooi toen hij dat vertelde.
Dus nee, ik ben niet de enige. En er zijn waarschijnlijk ook vele mensen die ik vaker tegenkom die ik niet opmerk.
Maar sommige blijven hangen. En dan vraag je je af hoe het met ze gaat. Wie ze zijn en waarom ze daar lopen.
Ze maken geen deel uit van je leven, maar toch ook weer wel.
Of zou dat gewoon mijn eigen onbedwingbare nieuwsgierigheid zijn?
Vaag staat me iets bij dat ik vroeger in de straat al het ‘Rotterdams Nieuwsblad’ genoemd werd…..