02 dec Herken de sporter in jezelf

Wel of geen sporter?

Wanneer ben je een sporter?
Zelf vind ik dat ik sportief bezig ben, maar een echte sporter? Nee, dat is in mijn beleving toch echt iets anders.
Een echte sporter ben je volgens mij als je dag en nacht bezig bent met je sport, je voeding er op aan past en je leefstijl erdoor verandert.
Als kind was ik al een wandelaar. Als klein meisje liep ik met mijn ouders mee op wandeltochten van waarschijnlijk maar vijf kilometer, maar het voelde heel stoer. Langzamerhand werden die afstanden uitgebreid.
Ook door mijzelf, heerlijk vond ik het om naar het station te lopen als ik naar mijn stage adres moest.
Waarom? Heel simpel, fietsen vond ik niet prettig. Moest je dat ding weer ergens laten met altijd het risico dat hij gejat werd. Lopen ging veel gemakkelijker, zonder gedoe. Niets voor nodig. Langzamerhand sloop dat er gewoon in.
Weer later in mijn leven kreeg ik honden die ik bewust koos op het feit dat ze beweging nodig hadden. Urenlang struinen door park of bos, heerlijk toch. Voor mij was een logische stap dan ook om te gaan hardlopen toen ik een sport kon gebruiken om wat gewicht te verliezen.

Welke sport kies je en hoe?

Eerder deed ik ook altijd wel aan sport, maar de juiste keuze maken vond ik daarin wel lastig.
Je begon als kind of met judo of met gym, ik koos gym. Waarom? Werkelijk geen idee, want ik hield helemaal niet van gym. Motorisch ben ik nogal onhandig dus erg gelukkig werd ik er niet van. Vervolgens werd het beatballet, weer zo’n logische keus voor mijn motoriek. Maar ja vriendinnetjes deden het ook en je mocht erg mooie pakjes aan. Tennis heb ik ook nog geprobeerd, maar daar had ik niet voldoende kracht voor. Uiteindelijk voor de lol begonnen met badminton en dat bleek te lukken. Hoewel de motoriek me ook hier wel eens parten speelde, kon ik toch aardig mee komen op een acceptabel niveau. Met die ontdekking groeide het zelfvertrouwen en de zin in sport.
Zodra je dat hebt gevonden wat je echt lukt, ga je met plezier naar je sport. Dus kies altijd iets wat bij jou past. Niet omdat anderen het doen, maar juist omdat jij het kan en jij het leuk vindt.
Dat is dé manier om een sport vol te houden.

Sportmentaliteit?

Ik leefde vroeger voor badminton en ging drie keer per week trouw oefenpartijtjes spelen, maar echt fanatiek werd ik nooit.
Gedurende die periode ontdekte ik dat ik goed mee kan komen en als ik heel erg mijn best doe, ik ook echt mijn niveau kan opkrikken.
Dat kost echter ook energie en dat vond ik te veel blijkbaar. Die echte winnaarsmentaliteit is er niet, competitief ben ik totaal niet.
Binnen de club werd ik de eeuwige tweede in mijn klasse, elk kampioenschap weer. Echt frustrerend vond ik het nooit, met een tweede plek was ik ook al tevreden. Anderen hadden er meer last van, die bleven het benoemen en vragen of ik dat niet vervelend vond.
Badminton is echt een teamsport en voor je team moet je er natuurlijk altijd wel gemotiveerd staan. Op enig moment besloot ik dat een teamsport het voor mij dus eigenlijk helemaal niet is. Ik vind het allemaal wel prima, doe gewoon mijn ding en geniet daarvan, maar dat tandje extra vind ik niet zo nodig.
Of er sprake is van een sportmentaliteit weet ik eigenlijk niet. Ik deed altijd wel mijn best als het nodig was. Maar daarbuiten was ik meer recreatief bezig.
Anderen konden echt uren hun slag trainen en hun bewegingen optimaliseren, zodat ze aan snelheid zouden winnen. Dát zag ik als mensen met een sportmentaliteit. Gedreven zijn om alles wat je aan het doen bent nog verder te verbeteren.
Die gedrevenheid vind ik altijd bewonderenswaardig bij mensen, maar ik heb ontdekt dat als het niet in je zit, je het er ook nooit helemaal in krijgt.

De sporter in mijzelf

Conclusie van al deze ervaringen is dat ik hardlopen het langste volhoud en dat ook het meeste heb gedaan en nog steeds doe.
Blijkbaar past dat echt bij mij. Heerlijk in mijn eentje rennen. Ik doe het al jaren en ineens merk ik dat ik doelen ga stellen.
Tijden wil verbeteren en afstanden vergroten. Bijzonder om dat te ontdekken, want zo zat ik nooit in elkaar.
Inmiddels weet ik van mezelf dat ik als een echte diesel functioneer en nooit tot de snelste renners zal behoren, maar dat ik wel afstanden vol kan houden. Mezelf nog steeds kan verbeteren als sporter. En heel stiekem ga ik toch soms denken als een sporter, ineens gebruik ik meer gezonde voeding en veel eiwitten. Ik plan per week mijn trainingsmomenten en baal als ik geen tijd heb om te trainen.
Vroeger noemde ik het gewoon rennen en ineens is het trainen geworden.
Dus ook al ben ik een diesel, ineens voel ik mezelf ook een sporter.
Misschien dat ik ook daarin gewoon langzaam op gang ben gekomen. Zoals een echte diesel betaamt.