21 jul Onhandige ik, als clumsy je bijnaam is

Onhandige ik

Onhandige ik, de mensen die mij goed kennen, staan niet verbaasd bij deze titel. Hoe zich dat uit? Heb je even?
Het onhandige aan mij is algemeen bekend en zorgt voor menig lachsalvo in mijn inner circle.
Natuurlijk zou ik liever met een aanzienlijke mate van elegantie door het leven gaan. En soms lukt dat ook, om uiteindelijk altijd ergens op de dag even dat onhandige momentje te hebben.
Hoewel er uiteraard ook een hoop dingen op mijn pad komen die niet altijd door mijn eigen onhandige ik komen, maar een reactie zijn op wat er gebeurt….

Clumsy

Over het algemeen ging ik er vanuit dat het niet zo heel erg opvalt.
Het hoort ook gewoon bij mij en ik vind het eigenlijk geen probleem.
Totdat je een nieuwe hond neemt, aan je lief vraagt om een naam die echt bij mij past en de hond bijna Clumsy gaat heten.
Dan weet je dat het erger is dan je zelf altijd hebt gedacht. Of in ieder geval opvallender dan je dacht.

Onhandig zijn is op zich niet erg, vaak geeft het een olijke draai aan je dag.
Ik kan er in ieder geval zelf vaak erg hard om lachen.
Maar als je je bezeert, wat regelmatig gebeurt, wordt het toch wat minder.
Of als je toenmalige baas de neiging krijgt een gesprek met je partner aan te vragen, omdat je voor de zoveelste keer van de trap bent gevallen en bont en blauw op je werk verschijnt. De baas begon langzamerhand voor mijn veiligheid te vrezen.
Blijkbaar is het niet geloofwaardig drie keer op rij van een trap te vallen en je flink te bezeren, maar mij lukt het.

Dus ja, onhandige ik is ook een soort van prestatie, het is een titel geworden. Omdat ik voor elkaar krijg wat een ander nooit zou lukken.
De ander zou het waarschijnlijk ook niet willen, maar dat terzijde.

Onhandigheid, het is wat het is

Maar om nou te zeggen wat het allerergste is, ik zou het niet weten.
Waarschijnlijk omdat het onhandige voor mij heel normaal is.
Je weet van te voren dat er iets fout zal gaan als je je meubels gaat verplaatsen en dus ben je dan ook niet verbaasd als er een vaas, waarvan je echt niet meer wist dat hij op de kast stond, vol op je hoofd landt en jij K.O. op de bank.
Of als je op je werkklompen vol door je enkel gaat. Vanuit stilstand.
Knap toch? Onmogelijk eigenlijk ook, maar mij is het gelukt. Meerdere keren inmiddels. Hoe? Geen idee.

Het is wat het is. Onhandige ik. En geen idee hoe je er ooit vanaf zult komen.
Maak ik me er druk om? Welnee, er gaat ook heel veel goed.
Maar het is wel jammer als je omgeving daar steeds minder vertrouwen in krijgt.