08 mrt Rungry, als rennen niet kan, maar je wel wilt

Rungry

Rungry, een term die op dit moment omschrijft hoe ik me voel.
Of het al officieel in het woordenboek is opgenomen vraag ik me af.
Het is in ieder geval afgeleid van hangry, het woord dat sinds 2018 steeds vaker opduikt en wel degelijk een emotie of een gevoel weergeeft.
Namelijk het chagrijnig worden, omdat je geen eten voor handen hebt en je lichaam wel behoefte heeft aan suikers.

Rungry valt voor mij in dezelfde categorie. Mijn lichaam heeft behoefte aan beweging, namelijk aan rennen en wordt chagrijnig omdat dat even niet kan.
Waarschijnlijk is in dit geval het gebrek aan gelukshormonen dat wat me opbreekt. Die komen namelijk vrij na een stukje rennen.
Nu betekent dat niet dat ik ongelukkig in een hoekje zit te wachten tot ik weer mag rennen, maar ik merk aan lijf en leden dat het behoefte heeft aan actie. Dus voel ik me rungry.

Rungry, omdat je toch verslaafd ben

Wat mij betreft is hardlopen dan ook een verslaving. Je wordt rungry, omdat je hunkert naar dat fijne gevoel wat hardlopen je oplevert.
Pas las ik een artikel waarin stond dat maar een klein percentage van de hardlopers echt gaat hardlopen omdat ze het leuk vinden. Dus ze doen het wel, maar vinden er geen fluit aan!
Dat kan ik me totaal niet voorstellen.
Allereerst doe je iets omdat je het leuk vindt, toch?
Als je het alleen doet om conditie op te doen of af te vallen, dan zijn er vast legio mogelijkheden om niet te hoeven hardlopen en toch resultaat te zien.
Sterker nog, ik loop al vier weken niet hard en ik merk niet dat ik zwaarder of dikker wordt.
Feitelijk doet het dus niet zoveel voor mijn lijf. In ieder geval niet voor de buitenkant. Conditoneel, tja dat is een ander verhaal.
Voor de binnenkant doet hardlopen wel degelijk iets, vandaar het feit dat ik me nu ontzettend rungry voel.

Blijkbaar verslavingsgevoelig

Toen ik nog ontzettend veel snoepte en dus veel suikers binnen kreeg, was ik met enige regelmaat hangry.
Ik hunkerde naar eten. Inmiddels eet ik veel minder suikers, ik snoep nauwelijks nog en heb die beroemde suikerdip dan ook niet meer.
Betekent dat in dit geval dat ik maar moet stoppen met hardlopen om ook van mijn rungry gevoelens af te komen?
Als dat het doel is, ja dan wel. Maar in dit geval vind ik hardlopen geen zorgwekkend verslaving dus wil ik er toch maar mee door gaan.

Wat ik wel wil aangeven is dat het voelt als afkicken. Zowel hangry als rungry zijn hunkeringen naar gewoonten die je ineens even niet tot je beschikking hebt. Je wordt er onrustig van.
Stoppen met roken is er ook zo één, maar nicotingry heb ik nog nooit horen vallen als woord.
En ja, en ook van die verslaving weet ik hoe het afkicken voelt.
Verslavingsgevoelig ben ik dus zeker, maar over hardlopen als verslaving voel ik me niet schuldig.
Uiteindelijk is het goed voor je (met mate uiteraard) en word ik er een blijer mens van.
Dus voor nu nog even doorbijten en rungry zijn.