19 jul Hardloop sabbatical, rust loont

Hardloop sabbatical

Een hardloop sabbatical is meestal niet iets wat je inplant als hardloper zijnde.
Je wil door en meer en sneller en verder.
Toch gebeurt het soms ineens dat je je hardloopschoenen aan de wilgen hangt. Totaal uit het niets lijkt het wel.

Mijn hardloop sabbatical begon twee jaar geleden, tijdens de vakantie. Juist als je alle tijd hebt om heerlijk te rennen op onbekende plekken.
Ik had er simpelweg geen zin in en gaf daar voor het eerst ook eens echt aan toe. Ik deed alleen wat ik leuk vond en hardlopen was daar blijkbaar op dat moment geen onderdeel van.
Toen dacht ik nog na de vakantie wel weer zin te ontwikkelen, want als je stopt ben je niet alleen je conditie al snel kwijt, maar ook je figuur! Als vrouw in de overgang wil je dat niet, want dan lijkt er geen redden meer aan.
Na de vakantie had ik echter nóg minder zin om te gaan rennen. Elke dag opnieuw bedacht ik morgen dan vast wel weer te gaan.
Dat deed ik alleen niet.
Uiteindelijk duurde mijn ongeplande hardloop sabbatical tot april van dit jaar.

De voordelen van een hardloop sabbatical

Er zijn natuurlijk voordelen aan het nemen van een hardloop sabbatical.

• Je hebt minder wassen te draaien
• Er ontstaat meer tijd, want je bent niet meer anderhalf uur per keer onderweg
• Het móeten is weg (want als hardloper móet je altijd van jezelf)
• Je sporthorloge mag af en vervangen worden door een charmanter exemplaar
• Het denken in kilometers verdwijnt weer (ik wist precies wanneer een kilometer voorbij was)
• Om te bewegen ga je andere dingen doen, variatie dus (wandelen, me-moveren)
• Je kunt meer gewone kleding kopen, omdat je budget overhoudt

Maar toegegeven, de nadelen waren er ook. Je spiermassa vermindert en als je je eetpatroon niet verandert, word je ook echt een stuk zwaarder.
Je conditie holt achteruit, hoewel ik flink bleef wandelen en fietsen, merkte ik vooral in het begin een groot verschil.
Daardoor ben ik meer gaan wandelen en fietsen om dat te compenseren en dat werkte wel gelukkig.
Door deze hardloop sabbatical merkte ik dat ik ook ineens geen pijn in mijn knie meer had. Ik besloot dat hardlopen de oorzaak was geweest en dus niet mijn ding. Het is natuurlijk best belastend voor je gewrichten.
Toch bewaarde ik alle hardloopspullen nog wel.

Ineens ben je toch weer begonnen

Eens een hardloper altijd een hardloper vermoed ik.
Tijdens mijn hardloop sabbatical taalde ik er echt niet naar. Ik miste het niet en had er geen zin in. Dacht er ook echt niet over na. Ik ontvolgde alle hardlopers die ik normaal altijd volgde, het interesseerde me echt niet meer.
Maar uiteraard ging ik wel kijken bij de Rotterdamse marathon. Mijn stad en de loop waar ik ooit mijn Waterloo vond.
Die sfeer blijft fantastisch en zelfs tijdens een hardloop sabbatical van twee jaar blijft dat trekken. De eerste keer dat ik ging kijken was oké, niets aan de hand. Gewoon gezellig en weer naar huis.
De tweede keer wist ik meteen dat ik weer ging hardlopen. Niet om die marathon weer te lopen, die behoefte had en heb ik nog steeds niet.
Een vroeger vriendinnetje had de 10K gelopen en ik reageerde op haar hoe stoer ik dat vond. Een ander vriendinnetje die tegelijk met mij de marathon niet uitliep reageerde ook en daar was ineens de afspraak. In oktober lopen we een loop van 10K!

Hoewel ik mij nog steeds in een hardloop sabbatical bevond, was ik super enthousiast dat ik weer een loop zou gaan doen.
10 kilometer is ook een prima afstand vond ik. Ik was even vergeten dat ik nog geen meter loop, terwijl beide andere dames dat wel doen.
Via een collega kreeg ik een tip voor een app voor een hardloop opbouw, want die opbouw moest wel goed gebeuren om mijn knieën te ontzien.
Ik stapte op mijn me-mover om eerst mijn gewrichten en conditie te trainen, toen een aantal weken op de loopband om niet meteen op ongelijke ondergrond te lopen. En nu loop ik alweer 5 kilometer met gemak.

Rust is soms gewoon goed

Dus na een hardloop sabbatical waarvan ik dacht dat deze eeuwig zou duren, ren ik nu inmiddels weer om de dag mijn rondjes.
Nee, in het begin was er echt niets aan en vroeg ik me af waarom ik ja gezegd had.
Ik vond het hardlopen stom, saai en geestdodend. Totdat ik ontdekte dat ik sneller was dan voorheen, mijn hartslag lager bleef en ik niet buiten adem raak, omdat ik nog steeds op neusademhaling loop. Toen begon het genieten weer.

Blijkbaar was mijn conditie gewoon nog goed dankzij wandelen en fietsen en mijn gewrichten daardoor ook sterker.
Spierpijn had ik alleen de eerste drie keer, daarna niet meer en mijn lijf ontwikkelde al vrij snel weer de spieren die ik ooit had vóór mijn hardloop sabbatical. Die kuiten blijft een nadeel, want elke broek spant er keihard omheen.
Soms is rust gewoon goed dus, ook al blijkt het een sabbatical van twee jaar.
Het plezier is weer terug, de conditie en de snelheid ook en het lijf bijna. Ik zeg neem ook eens een hardloop sabbatical en zie wat het voor jou doet!