24 feb 50, op naar de tweede helft

50

Vorige week werd ik 50 en de hoeveelheid kaarten en Sarah’s waren niet van de lucht.
De vraag die ik continu kreeg, was de volgende:’Hoe voelt dat nu?’
50 voelt hetzelfde als 49 kan ik je vertellen en toch ook weer niet helemaal.
Je bent nu toch officieel op, maar meer waarschijnlijk al over de helft. En dat voelt gek.
Alsof je ineens haast moet maken met plannen maken, terwijl je in de spiegel gewoon jezelf ziet. De vrouw die je altijd al was en waar 50 nog helemaal niet bij past.
Moet ik me anders gedragen? Meer volwassen? Anders kleden?
Ik zou niet weten waarom en toch denk je er over na en dat voelt heel gek.
Om vervolgens uiteraard te besluiten te zijn wie je bent en te doen wat goed voelt.

De tweede helft vanaf 50

50 is de tweede helft van je leven of misschien zelfs al de herfst van je leven.
In feite kan ik over 5 jaar naar een 55+ woning. Alleen, wat ga ik daar doen?
Het vroegere 50 is in mijn beleving toch echt anders dan het 50 van nu.
Ik ren, ik huppel, ik draag hippe kleding( vind ik zelf :-)), kan nog best meekomen met de jongere generatie, ik ben uberfit.
Dat is anders dan mijn moeder vroeger en al helemaal dan mijn oma, die ik waarschijnlijk niet eens als vijftiger heb meegemaakt.
Is dat echt anders of is het de beleving van jezelf?
Maar die tweede helft is een feit. Alles wat je altijd had willen doen, moet je nu wel echt gaan doen.
Hoewel mensen ook veel jonger al het leven laten die daar ook niet over na konden denken. Het kan tenslotte ook morgen zover zijn.
Maar wat doe je dan in de tweede helft? Alleen maar dingen die je leuk vindt? Is dat waarom veel mensen in de overgang zo duidelijk voor zichzelf kiezen?
Of moet ik dat nog gaan ontdekken zoals vele andere vrouwen van 50.
Ik vind het leven al prima zoals het is, dus alleen maar leuke dingen gaan doen lijkt me toch wat saai.
Zonder donker geen licht tenslotte.

Leeftijd is een raar fenomeen

Ik vond leeftijd nooit belangrijk en dat vind ik nog steeds niet.
Je kan met iedereen omgaan ongeacht de leeftijd, het gaat om de klik.
Ik heb jongeren vrienden, even oude vrienden en veel oudere vrienden, het is allemaal oké.
Het rare aan leeftijd vind ik dat anderen je ouder zien worden terwijl je dat zelf niet zo voelt. Voor je gevoel blijf je steeds hetzelfde.
Natuurlijk ontwikkel je wel, maar je voelt je wie je bent en niet hoe oud je bent (behalve aan je gewrichten soms….).
Als ik mensen tegen kom van ‘vroeger’, dan leven die herinneringen weer op terwijl je heus wel ziet dat de ander ouder is en jij dus ook, maar het gevoel is niet veranderd.
Je wilt doorgaan waar je gebleven was, maar dat blijkt dan toch ook niet zo te werken.
Jullie levens zijn doorgegaan en niet meer met elkaar te vergelijken. Je vindt de ander vaak ook oud geworden.
Maar kijk eens in de spiegel….
Voor onszelf voelt dat nou eenmaal niet zo, totdat je foto’s ziet of ouderdomstekenen aan je lijf.
Kortom, 50 worden is heel gek en waarschijnlijk een acceptatieproces van het feit dat je nu toch echt bij de ouderen hoort.
In de ogen van anderen dan….