18 dec Schaatskoorts, het geluid van zingend ijs

Schaatskoorts

Schaatskoorts, een aantal dagen met koude en vriezende nachten en het gros van Nederland krijgt er last van.
Of eigenlijk is het geen last, maar een heerlijk gevoel, die schaatskoorts.
Zodra de weerberichten het over ijsdikte gaan hebben, zijn er vele mensen die hun schaatsen uit het vet halen.

Ik hou van schaatsen, maar sta niet bij het eerste weerbericht in de startblokken.
Dat komt meer omdat ik twijfel of ik het nog wel kan. Hoe ouder je wordt, hoe groter de gevolgen van een valpartij kunnen zijn.
Of eigenlijk, hoe groter de angsten voor de gevolgen van een valpartij zijn, want elke valpartij kan voor jong en oud dezelfde gevolgen hebben.

Tijdens mijn werk in het ziekenhuis zie ik herhaaldelijk kinderen met nare wonden en breuken als gevolg van een dagje schaatsen.
En toch hou ik die schaatskoorts. Zeker als het, zoals nu, al een aantal dagen vriest en ik vanmorgen tijdens mijn wandeling al een eerste schaatser op best een groot water spotte.

Het geluid van zingend ijs veroorzaakt schaatskoorts

Dat geluid van die eenzame schaatser op het zingende ijs, wat verried dat het niet overal even dik was.
Een heerlijk geluid vind ik dat en dan ontstaat er acute schaatskoorts bij mij.
Hoewel ik nooit de eerste zou zijn die op dat zingende ijs zou stappen. Ik heb staan genieten bij de aanblik van die schaatser en zeker ook van het geluid van het ijs, maar ik ging niet meteen mijn schaatsen halen.

Maar dat geluid van dat ijs is wel waar de meeste mensen op áán gaan.
Dat zit zo verankerd in je brein als schaatsliefhebber. Er komen spontaan herinneringen op aan vroeger tijden, toen schaatskoorts elke winter aanwezig kon zijn, omdat het veel vaker en harder vroor.
Oké, meestal deden we dat nog niet in december, maar pas vanaf januari/ februari.
Dat dit nu wel kan is dus best uitzonderlijk en ik vind dan ook dat je er van moet genieten zolang het kan.
Alleen wel wanneer het echt veilig is en dat moment durf ik zelf nooit zo goed in te schatten.

Pas als er meer dan tien mensen op het ijs staan, wil ik overwegen om toe te geven aan mijn schaatskoorts.
Dan heb ik het wel over natuurijs, want een schaatsbaan vind ik toch echt een ander gevoel.
Ook leuk, maar niet zo echt, omdat het geluid van zingend ijs ontbreekt.

De romantiek van het schaatsen, wat is dat toch

Menigeen heeft vroeger met vriendjes en vriendinnetjes rondgezwierd over het ijs.
In menig kerstfilm komt ook de romantiek van het samen schaatsen duidelijk naar voren.
Maar wat maakt het nou zo romantisch? Is dat dan toch de nostalgie. De verlichting er om heen, de warmte van de chocolademelk?
Want als je mij soms over het ijs ziet zwabberen in mijn schaatskoorts periodes, dan is dat niet meteen charmant of romantisch.
Het is meer een wanhopige poging om, vooral het eerste uur, overeind te blijven.
Toch doet het altijd weer iets met ons. Want degenen die zelf niet schaatsen, gaan maar wat graag kijken als er grote massa’s mensen over het ijs gaan.

Bij dat kijken hou ik het vandaag ook nog even. Maar mochten er de komende dagen meerdere mensen over de sloot achter mijn huis gaan.
Ja, dan geef ik toe aan mijn schaatskoorts en ben ik erbij hoor!
Misschien ook nog even wat dubbele ijzertjes scoren voor het kleine grut in de familie, want zeg nou zelf, als er ijs ligt moet alles en iedereen er optimaal van genieten.
En je kan niet vroeg genoeg leren dat schaatskoorts er in ons land nou eenmaal bij hoort. Je moet het tenslotte ook gewoon kunnen als je je eerste vriendje of vriendinnetje je vraagt om een keer mee te gaan schaatsen.